armìgeru agg./s.m.
0.1 armigeri, armigeru.
0.2 Lat. armigerum (LEI s.v. armigerum).
0.4 Cit. tutte le occorrenze.
0.5

0.6 NVoce redatta in occasione del Laboratorio di redazione (Università degli studi di Catania, 13 maggio-5 giugno 2024).
0.8 AScobar: ø.
Valla: ø.
0.8 BDel Bono: armiggeru.
Vinci: ø.
Pasqualino: ø.
Mortillaro: armìgeru.
Biundi: ø.
Traina: armìggeru.
Macaluso Storaci: ø.
VS: ø.
0.8 CTLIO: armìgero.
0.9 Francesco Maria Caruso 24.05.2024.
ISSN 2975-111X
1 [Milit.] Che porta le armi; armigero.

[1] EneasXIVF - Angilu di Capua, Istoria di Eneas, ms. A, [DECIMU LIBRU], pag. 171.20: Et intandu li homini armigeri di Turnu, standu intornu li porti di lu castellu et sfurzandusi cum gran fururi di abactiri li Truyani, turniyaru et chinsiru li sticcati cum multi flammi di focu, per vulirisi di loru spachari tostamenti.

[2] EneasXVS - Angilu di Capua, Istoria di Eneas, ms. B, 10.16: Et intando li hominj armigeri de Turno, stando intornu a li porti de lo castello et sforsandose cum grandi fururj de abacteri a li Troyani, torniaro et sinsero li sticcati cum multi flammj de focu, per volirisi de loru spacchari prestamenti.

1.1 [Milit.] Sost. Chi porge le armi al signore; scudiero.

[1] ConquestaXIVRT - Simuni da Lentini, La Conquesta di Sichilia, CAPITULU VII, pag. 27.9: Et livandu li ochi, et illu di longu, luchendu la luna, vidi quistu grandi Sarachinu armatu, et non aspittandu lu so armigeru, chi li portava l'arma, ne per aventura, tempu aspettandu, quillu Sarachinu fugissi...