0.1 | cularinu. |
0.2 | Da culu. |
0.4 | Att. unica nel corpus. |
0.5 |
|
0.7 | 1 [Anat.] Orifizio terminale dell'intestino; ano. |
0.8 A | Scobar: cularinu. Valla: ø. |
0.8 B | Del Bono: cularinu. Vinci: cularinu. Pasqualino: cularinu. Mortillaro: cularinu. Biundi: ø. Traina: cularinu. Macaluso Storaci: cularinu. VS: cularinu1. |
0.8 C | TLIO: ø. |
0.9 |
Giuseppe ZappalĂ 09.11.2023. ISSN 2975-111X |
[1] MascalciaR2XVF - Tratt. di mascalcia, ms. Ricc., volg. Ruffo, [Rubrica]-139: A lu cavallu ki avi fora lu cularinu. || Cfr. Rusio, De cura equor., XCVI: «De equo qui emittit intestinum foras anum».
[2] Gl F ScobarXVIl (1519) - Voc. bilingue, pag. 80a: cularinu headra, procidentia, fundulus, sedes.